How do you create an inclusive work environment at Confed? 

“Wat ik zie, is dat heel veel bedrijven vasthouden aan het traditionele werving- en selectiebeleid. En daar gaat het vaak fout. Want iedereen roept om mensen, er is grote krapte op de arbeidsmarkt, maar dat komt ook omdat we niet verder willen kijken dan onze traditionele werving- en selectiecriteria. Namelijk: opleiding, ervaring en functieprofielen. Ik kijk naar mijn bedrijf en daar gaat het om taken. Een samenstel van een hoeveelheid taken die onderaan de streep een product oplevert. En als je op die manier kijkt naar mensen en werk, dan kom je tot een hele nieuwe invulling daarvan. Dan zie je opeens mensen staan waar je in eerste instantie misschien helemaal niet aan dacht. 

Bijvoorbeeld onze Anneloes: zij is onze communicatie medewerkster en zij is blind. Veel mensen die Anneloes aan de telefoon hebben, die hebben geen benul dat ze aan de andere kant van de telefoon iemand hebben die blind is. Als zij mij interviewt voor iets wat er in mijn bedrijf gebeurd is en ik kom niet zo goed uit mijn woorden, dan hoort zij tussen de regels door wat ik zeg en wat ik bedoel. Ze heeft een super fijngevoelig gehoor. Dus ze hoort dingen die ik niet zeg, maar wel wil communiceren. Ik zeg wel eens: beperking is soms het grootste talent. En als we op die manier naar mensen kijken, dan gaat er een wereld voor je open. Dan is er dus in één keer een potentieel van meer dan 1 miljoen mensen in Nederland die misschien wel in aanmerking komen om die vacature die je hebt, op te vullen. Of een functie die je kunt opknippen in een aantal taken, die je door twee mensen kunt laten invullen.”

How do you succeed in getting everyone at Confed on board with your inclusive mission?

“Wat ik doe: ik overtuig alle medewerkers ervan dat iedereen meetelt. En als je dat principe aanhangt en daar niet alleen maar over praat, maar er ook naar handelt, laat je zien dat het kan. En mensen kunnen natuurlijk in het begin wel sceptisch zijn, van: ‘ja, weet je, een gehandicapte in mijn bedrijf, dat gaat niet werken, want die heeft aandacht nodig en dan moet je voortdurend dingen herhalen.’ Maar dan is het vaak de situatie: onbekend maakt onbemind. Mensen vullen het zelf al in. Ze denken dat mensen met een beperking lastig of vaak ziek zijn, bijvoorbeeld. Daar kleeft zo’n stigma aan, waarvan ik denk: ja, dat hebben we in onze samenleving dus blijkbaar gecreëerd. Dat beeld van de arbeidsgehandicapte of van de mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, dat daar alleen maar problemen aan kleven. Wat ik laat zien in mijn bedrijf is: dat is geen probleem. Want heel vaak is het een bepaalde oppervlakkigheid. 

It's also about: to what extent are you aware of your surroundings? And we live in a rather individualistic world, in which looking out for each other and for the other has somewhat taken a back seat. I come across many people with all kinds of mental disabilities: many people succumb to the pressure of society, of that rat race in which everyone has to participate. And yes, not everyone can keep up with that pace, and in many cases we have overlooked that. That everyone has to take care of themselves, and we take too little care of each other. 

Ik werk veel met jonge mensen samen, zoals studenten, en ik zie wel een worsteling als het gaat over betekenis willen geven. Ik heb in mijn bedrijf mensen werken die een dubbele master hebben en met gemak een hele goede baan op de Zuidas zouden kunnen krijgen. Maar zij kiezen er bewust voor om hier te werken. En vaak hoor je dan: ‘ja, hier komt het beste van twee werelden bij elkaar, namelijk een stuk waarin ik mijn kwaliteiten met kennis en kunde waar ik voor gestudeerd heb, in kwijt kan, maar ook de zingeving van werken voor een inclusief bedrijf, voor de sociale werkgelegenheid.’ Dat maakt de sfeer in dit bedrijf heel bijzonder. En daar komen dingen samen waar mensen dus blijkbaar naar op zoek zijn.”